در این تصویر، تلسکوپ فضایی هابل NASA/ESA تصویری از درخشندگی مرکز فشرده سحابی کروی میسر 70 ارائه داده است. مراکز همیشه در سحابی های کروی فشرده هستند. چرا که گرانش متقابل، هزاران ستاره را در یک منطقه از فضا جمع می کند. جمع شدن این تعداد ستاره در کنار هم باعث می شوند که سحابی های کروی از دید ما بسیار پرنور و برای منجمین و دانشمندان آماتور هدف خوبی برای رسد باشند.
مسیر 70 یک مورد خاص به حساب می آید، چرا که این سحابی متحمل رویدادی که ما آن را رمبش هسته می نامیم شده است. در این سحابی ها، نسبت به میانگین، ستاره های بیشتری در مرکز شئ جمع می شوند و برای این است که هرچه به مرکز آن نزدیکتر می شویم روشنایی آن نیز بیشتر می شود.
گروه ستارگان در یک سحابی کروی با یک گرانش مشترک در حال گردش هستند. مدار برخی ستارگان کاملاً دایره ای است در حالی که دیگر ستارگان در گردششان به لبه های سحابی نیز می رسند. با تعاملی که ستارگان در طول زمان با یکدیگر دارند، ستارگان سبک تر تمایل به سرعت گرفتن و سفر به لبه های سحابی را پیدا می کنند در حالی که ستارگان سنگین تر آرام تر شده و به دور یکدیگر در مرکز جمع می شوند. روی هم انباشته شدن ستارگان کارکترهای مرکز سحابی های با هسته رمبش یافته را روشن تر و چگال تر می کنند. حدود 5 سحابی از 150 سحابی در کهکشان راه شیری متحمل رمبش هسته ای شده اند.
با اینکه بسیاری از سحابی ها کناره کهکشان را خانه خود می دانند، سحابی مسیر 70 در فاصله حدودی 30000 سال نوری از منظومه شمسی در نزدیکی مرکز کهکشان راه شیری در حال گردش است. این امر خیلی جالب است که مسیر 70 با همه نزدیکی اش به مرکز کهکشان اینقدر خوب توانسته از پس پرانش مرکز کهکشان بر بیاید و خود را حفظ کند.
قطر مسیر 70 فقط 68 سال نوری است و با اینکه بسیار کم نور است، می توانیم آن را با دوربین دوچشمی در آسمان تاریک شب در صورت فلکی قوس ببینیم. ستاره شناس فرانسوی، در سال 1780 این سحابی را در کاتالوگ ستاره شناسی اش ثبت کرده است.
این تصویر توسط دوربین مدار باز هابل که برای تحقیقات به کار برده می شود گرفته شده است. اندازه دید دوربین در حدود 3/3 در 3/3 دقیقه قوسی است.