هابل به داخل یک ابر ستاره ای نگاهی می اندازد
ستاره های درخشانی که درون چیزی مه مانند در آسمان شب می درخشند جزئی از دسته بندی ستاره ها در یکی از بزرگترین منطقه های تولد ستارگان که تا کنون شناخته شده است از ابر ماژلانی بزرگ(LMC) است. یک کهکشان کوچک که مدارگرد راه شیری است.
این دسته بندی ستارگان برای منجمان به اسم NGC 2040 یا LH 88 شناخته می شود. این دسته بندی قطعاً یک خوشه ستاره ای ناپایدار است که ستارگان آن از یک منشا و با هم در فضا در حال حرکت اند. 3 نوع مختلف از اجتماع ستارگان به نسبت ویژگی هایشان وجود دارد. NGC 2040 یک نوع OB است، یک اجتماع که دارای 10 تا 100 ستاره نوع O و نوع B دارد. این نوع ستارگان بسیار حجیم، عمری کم ولی بسیار درخشان اند.
فرض بر این است که اکثر ستارگان کهکشان راه شیری در اجتماعات OB به وجود آمده اند.
در LMC اجتماعات زیادی مثل این اجتماع وجود دارد. درست مثل بقیه، LH 88 دارای چندین ستاره حجیم جوان در یک سحابی بزرگ که تقریبا از گاز یونیزه شده هیدروژن تشکیل شده و در بستر آنچه تا جایی که می دانیم لایه بسیار عظیم گازی قرار گرفته که LMC 4 نامیده می شود.
در یک دوره چند میلیون ساله، امکان دارد هزاران ستاره در این لایه های بسیار عظیم که بزرگترین ساختارهای بین ستاره ای در کهکشان ها هستند به وجود بیایند. خود این لایه ها را بر این عقیده ایم که توسط باد های ستاره ای قوی و انفجارات خوشه ای ابر نو اختر ستارگان حجیم که گاز ها و غبارهای اطراف را منفجر می کند به وجود آمده است که این ها خود مراحل بعدی شکل گیری ستارگان را رقم می زنند.
LMC سوین کهکشان نزدیک به کهکشان راه شیری ماست. مکان آن در فاصله 160000 سال نوری است و در حدود 100 بار کوچکتر از کهکشان ماست. این عکس که نورهای فرابنفش ، مرئی و مادون قرمز را نشان می دهد محدوده ای را در ابعاد حدودا 1.8 در 1.8 زاویه دقیقه ای در بر می گیرد.