ماه در اوج ، حضیض و در حالتهای دیگر ماه
نقطه اوج و حضیض: دو نقطه متقابل مداری از جهت بیشترین تفاوت فاصله گرانیگاهی با هم است. به نقطهای در مدار بیضوی، در دورترین فاصله از مرکز جرم مثل یک ستاره و قمرش، اوج یا اوج مرکزی گفته میشود. به نزدیکترین نقطه در مدار بیضوی نسبت به گرانیگاه، حَضیض گفته میشود.
ماه روی یک بیضوی که زمین در یکی از کانون های آن قرار داردمی گردد، وقتی فاصله ی ماه تا زمین کم است می گوییم ماه درحضیض زمینی است وفاصله ی ماه تا زمین۳60۰۰۰ کیلومتراست ولی وقتی فاصله ی ماه تا زمین بیش تر است می گوییم ماه دراوج زمین است وفاصله آن تازمین ۴00۰۰۰کیلومتراست.
در حالت ماه نو، ماه در فاصله میان زمین و خورشید قرار میگیرد و بخشی از آن نورانی میشود که در جهت مخالف زمین است، بنابراین در وضعیت محاق٬ مطابق شکل زیر، ماه بین زمین و خورشید، قرار داشته و تمام سطح ماه که رو به زمین است تاریک و تقریبا غیر قابل مشاهده می باشد .
در بین شب های 1 تا 6 ماه های قمری هلال ماه جوان در آسمان وجود دارد.
ماه تنها قمر طبیعی زمین و پنجمین قمر بزرگ منظومه شمسی، چندمیلیارد سال است که به دور زمین می چرخد. هلال ماه با موقعیت های مختلف در مدارش به دور زمین قرار میگیرد. که شامل: ماه نو و در بین شب های 1 تا 6 هلال ماه جوان، شب 7 تربیع اول، شب های 8 تا 13 تثلیت اول، شب 14 ماه بدر یا کامل، شب های 15 تا 20 تثلیث آخر، شب 21 تربیع آخر، شب های 22 تا 29 هلال پیرمی باشد.