مطالب علمی

چندین هزار سال پیش یک ستاره که حدود 160000 سال نوری از ما فاصله دارد منفجر شد و ترکشهای ستاره ای از خود در آسمان پخش کرد. باقیمانده این انفجار پر انرژی در این تصویر شگفت انگیز از دوربین پهن میدان شماره 3 تلسکوپ هابل نشان داده شده است. 

این ستاره منفجر شده یک کوتولۀ سفید بود که در کهکشان ابر ماژلان بزرگ، یکی از نزدیکترین کهکشانهای همسایۀ ما، قرار داشت. حدود97 درصد ستاره های داخل کهکشان راه شیری که بین یک دهم و هشت برابر جرم خورشید را دارند انتظار می رود بعد از مرگ به کوتولۀ سفید تبدیل شوند. این ستاره ها می توانند با سرنوشتهای مختلفی روبرو شوند، یکی از آنها انفجار به صورت یک ابر نواختر، درخشانترین رویدادها که تا به حال در جهان مشاهده شده است، می باشد. اگر یک کوتولۀ سفید بخشی از یک منظومه ستاره های دوتایی باشد، می تواند مواد را از یک ندیم نزدیک به طرف خود بکشد. بعد از خوردن بیش از حد مواد و بزرگ شدن به اندازه تقریباً یک و نیم برابر اندازۀ خورشید، این ستاره شروع به ناپایداری و سوختن به صورت ابرنواختر نوع Ia می کند. 

این همان اتفاقی است که برای مورد ذکر شده در بالا در باقیمانده ابرنواختر در تصویر دیده می شود که به نام DEM L71 شناخته می شود. این پدیده وقتی شکل یافت که یک کوتولۀ سفید به انتهای عمر خود رسید و خود را با خارج کردن یک ابر خیلی داغ از خرده ریزها منهدم کرد. این ترکشهای ستاره ای با انفجار به سمت گازهای بین ستاره ای اطراف به تدریج به صورت رگه های سرخ از مواد که در آسمان پخش شده اند در آمدند.