تلسکوپ هابل کهکشانی را رصد نمود که آماده انفجار است.
این تصویر از تلسکوپ فضایی هابل هستۀ مرتعش کهکشان NGC 3125 را نشان می دهد. این کهکشان که در سال 1835 توسط جان هرشل کشف شد یک مثال بزرگ از کهکشان انفجار ستاره ای-کهکشانی که در آن به طور نامعمولی تعداد زیادی از ستاره های تازه در حال شکل گیری بوده و درون ابرهای خیلی داغ گاز به زندگی بر می گردند – است.
این کهکشان در فاصله حدوداً 50 میلیون سال نوری در صورت فلکی Antlia قرار دارد. NGC 3125 مشابه ابرهای ماژلانی است اما بسیار درخشانتر و پرانرژی تر از آنهاست. با داشتن پهنایی به اندازۀ 15000 سال نوری این کهکشان انفجارهای شدید پرجرمی از تشکیل ستاره را نشان می دهد که به شکل ستاره های آبی و جوان و داغ که در هستۀ به رنگِ گل رز این کهکشان پراکنده شده اند، دیده می شوند. بعضی از این گروه ستاره ها قابل توجه می باشند- یکی از دورترین ستاره های خوشه Wolf–Rayet در کیهان محلی، NGC 3125-A1، در NGC 3125 سکنی گزیده است.
بر خلاف ظاهر آنها، نقاط سفید غیر شفاف در لبه این کهکشان ستاره نیستند اما خوشه های کروی هستند. چون خوشه های کروی در داخل یک هاله کهکشانی هستند، مجموعه های قدیمی از صدها هزار ستاره را تشکیل می دهند. آنها به دور مرکزهای کهکشانی می چرخند مانند ماهواره ها- برای مثال کهکشان راه شیری میزبان بیش از 150 عدد از آنها است.