مطالب علمی

ستاره شناسان یک موجود کمیاب از یک خوشه ی کهکشانی که قلبش با ستاره های جدید در حال انفجار است را کشف کرده اند.

این کشف غیرمنتظره که توسط اسپیتزر ناسا و تلسکوپ فضایی هابل صورت گرفت، نشان می دهد که کهکشان های (behemoth)  در مرکز خوشه های سنگین می توانند به طور قابل ملاحظه ای به وسیله ی گازی که از کهکشان های دیگر به سرقت می برند رشد کنند.

از نظر آقای تریسی وب از دانشگاه McGill  منترال کانادا ، ستاره های موجود در مرکز خوشه های کهکشانی پیر یا مرده هستند و می توان گفت که فسیل هستند.

اما از نظر ما در مرکز کهکشان های بزرگ بعد از ادغام با کهکشان های کوچکتر، ستاره های جدید  به شدت در حال شکل گیری هستند.

خوشه های کهکشانی خانواده های عظیمی از کهکشان های محدود و گروه بندی شده هستند که به وسیله ی گرانش به هم گره خورده اند.

راه شیری ما در یک کهکشان گروهی کوچک واقع شده است که گروه محلی نامیده می شود و به تنهایی روی حاشیه ی یک ابرخوشه عظیم به نام Laniakea  که متشکل از 100000 کهکشان است، واقع شده است.

 (  Laniakea  یک اصطلاح هاواییایی است برای کلمه ی فوق العاده سنگین).

در مطالعات جدیدی که به وسیله ی ستاره شناسان SpARCS1049+56  صورت گرفته است ، خوشه ها حداقل دارای 27 عضو کهکشانی معرفی شده اند و جرمی برابر با 400 تریلیون خورشید دارند و درفاصله ی 8/9 بیلیون سال نوری دور از ما در صورت فلکی دب اکبر واقع شده اند.

هدف در ابتدا با استفاده از اسپیتزر و تلسکوپ کانادا و فرانسه و هاوایی، واقع در موناکی در هاوایی کشف شد و توسط رصد خانه W.M.  کک و همچنین در موناکی تایید شد.

چیزی که این خوشه را منحصر به فرد ساخته است، قلبی درخشان با ستاره های جدید است.

در هسته ی خوشه های کهکشانی  فوق سنگین یک کهکشان غول پیکر زندگی می کند که معمولا ستاره های جدید را به سرعت تولید نمی کند.

با دوربین مادون قرمز اسپیتزر ، ما می توانیم گرمای فوق العاده از همه ی ستاره های جوان را ببینیم.

اسپیتزر نور مادون قرمز را آشکار می کند، بنابراین می توانیم برافروختگی و گرمایی که در مناطق غبارآلود پنهان است را ببینیم ، جایی که ستاره ها در آنجا شکل می گیرند.

پیگیری مطالعات با هابل در نور مرئی به تایید منبع سوخت یا گاز برای تولید ستاره های جدید کمک می کند.

کهکشان های کوچکتر به نظر می رسد به تازگی در قسمت های میانی خوشه با کهکشان های غول پیکر ادغام شده اند و گازشان را به کهکشان های بزرگتر برای تولید ستاره های جدید قرض می دهند.

هابل همچنین ویژگی دیگری در کهکشان ادغام شده ی کوچکتر که مهره ای روی یک رشته نامیده می شود را آشکار کرد.

مهره ها بسته های گازی هستند که چگالتر می شوند و به مایع تبدیل می شوند و ستاره های جدید شکل می گیرند.

مهره های روی یک رشته نشانه هایی گویا از برخوردهای بین کهکشان های غنی از گاز هستند.

پدیده ی شناخته شده در بین ستاره شناسان به نام ادغام های خیس که این رطوبت به حضور گاز بر می گردد. در این ضربه های شدید گاز به سرعت به ستاره های جدید تبدیل می شود.

ادغام های خشک کاملا متضاد هستند و زمانی اتفاق می افتند که کهکشان هایی با مقدار گاز کم به هم برخورد می کنند و ستاره های جدید تشکیل نمی شوند.معمولا کهکشان ها در مرکز خوشه ها در جرم میانی از طریق ادغام های خشک و یا به وسیله ی انحراف مسیر گاز به سمت مرکزشان رشد می کنند .

کشف جدید یکی از اولین موارد شناخته شده از یک ادغام خیس در مرکز خوشه های کهکشانی دوردست است.هابل قبلا خوشه ی کهکشانی دیگری شامل یک ادغام خیس کشف کرده بود، اما در آنجا شکل گیری ستاره ها به طور قوی صورت نمی گرفت.

محققان در حال برنامه ریزی مطالعات بیشتری برای پی بردن چگونگی خوشه های کهکشانی مانند SpARCS1049+56  هستند .خوشه های کهکشانی ممکن است یک (outlier ) باشند و یا ممکن است نمایانگر زمان آغازین جهان ما باشند. زمانی که بلعیدن کهکشان های غنی از گاز معمول بود.