مطالب علمی

 

در جدیدترین تصویر گرفته شده به وسیله ی دوربین پیشرفته ی تلسکوپ فضایی هابل  NASA/ESA خوشه ی ستاره ای NGC 1783 نشان داده شده است.

این یکی از بزرگترین خوشه ها در ابر ماژلانی بزرگ است، یک کهکشان ماهواره ای از کهکشان ما که در صورت فلکی ماهی(نیمکره ی جنوبی) و در کهکشان راه شیری واقع می باشد.

اولین بار این خوشه ستاره ای توسطHerschel John در سال 1835 و در فاصله ای در حدود 160000 سال نوری از زمین و دارای جرمی در اطراف در حدود 170000 برابر خورشید مشاهده شد.

خوشه های کروی مجموعه هایی متراکم از ستارگان هستند که ستارگان را به وسیله ی گرانش خودشان در اطراف هم نگه می دارند.چیزی که در اطراف کهکشان،  مانند یک ماهواره می چرخد.

این تصویر به وضوح شکل متقارنی از NGC 1783 و اینکه تمرکز ستارگان در مرکز بیشتر است را نشان میدهد که این دو مورد از ویژگی های خوشه های کروی به حساب می آیند.

با اندازه گیری رنگ و درخشندگی هر ستاره به صورت تک به تک، ستاره شناسان می توانند یک سن کلی برای خوشه تخمین بزنند و یک تصویر از تاریخ شکل گیری ستاره ها ارائه دهند.

این پس زدن و جریان داشتن فعالیت شکل گیری ستاره ای نشانگر این است که چه مقدار گاز برای شکل گرفتن ستاره در هر زمانی در دسترس است.

زمانی که پرجرم ترین ستاره ها ایجاد می شوند در اولین انفجار فعالیت شکل گیری  به عنوان ابرنواختر منفجر می شوند ، آنها گاز مورد نیاز برای شکل گیری ستاره های بیشتر را به بیرون می رانند.

اما منبع گاز میتواند بعد ها به وسیله ی ستاره های کم جرم تر که عمر طولانی تری دارند و گازشان را با شدت کمتری به بیرون می رانند پر شود.

بعد از این مرحله گاز به سمت مناطق چگالتر از خوشه ی ستاره ای جریان پیدا می کند و دومین فاز شکل گیری ستاره می تواند اتفاق بیفتد و دوباره ستاره های پر جرمِ  کوتاه عمر هر پس مانده ی گازی را به عقب می رانند.

این چرخه در هر زمانی که منبع گاز باقی مانده که تصور می شود برای شکل دادن هر ستاره ی جدیدی کوچک باشد، وجود داشته باشد، می تواند ادامه پیدا کند.