مطالب علمی

مشاهدات اخیر سیارک 2007 VK184 را از لیست اجرام نزدیک زمین که احتمال برخورد با آن را در 100 سال آینده دارند حذف کرده است.

2007 VK184، یک سیارک که اندازه آن 130 متر می باشد سالیان سال است در لیست اجرام نزدیک به زمین که احتمال برخورد با آن را دارند می باشد که اخیراً احتمال برخود آن با زمین رد شده است.

ولی در ساعات اولیه صبح روزهای ششم و هفتم فروردین سال 1393، دیوید تولن از دانشگاه هاوایی این سیارک را بار دیگر مشاهده کرد. با استفاده از تلسکوپ کانادا- فرانسه- هاوایی که 3.6 متر قطر و در رصدخانه ماوناکیا در هاوایی قرار دارد، وی توانست که این سیارک را شناسایی و رد آن را دنبال کند. چرا که این سیارک در شش سال اخیر مشاهده نشده بوده است. مکان پیش بینی شده آن صرفاً تخمینی بوده است. با این حال، تولن توانست آن را باری دیگر در منطقه مورد جستوجو بیابد که به همین دلیل به این کار وی "بازکشف" می گویند. وی مکان و حرکت سیارک را بر اساس ستاره های پیش زمینه محاسبه کرده و محاسبات خود را به مرکز سیاره خرد (MPC) در کمبریج ماساچوست فرستاد که هسته مرکزی مطالعات اجرام نزدیک به زمین است.

تولن گفت: "هرچند که این سیارک در اواخر اردیبهشت و اوایل خرداد روشن تر و نزدیکتر به زمین خواهد بود ولی من این بازکشف را در فروردین انجام داده ام تا بی اطمینانیمان از مکان سیارک کمتر بوده و وقتی کمتری صرف یافتن آن بکنیم چرا که در ماه بعد باید مکان های بیشتری از آسمان را به دنبال این سیارک می گشتیم."

مدار گردش این سیارک باری دیگر محاسبه شد و نتیجه محاسبات به این ترتیب است که این سیارک در اواخر خداد یا اوایل تیر ماه سال 1427 هجری شمسی از فاصله 1.9 میلیون کیلومتری زمین خواهد گذشت. و در آینده نزدیک هیچ رویارویی نزدیکتری پیش بینی نشده است. برنامه اجرام نزدیک به زمین، این سیارک را از لیست برخورد های احتمالی حذف کرده بود ولی سه ساعت بعد از دریافت اطلاعاتی که تولن به MPC داده بد این سیارک به طور اتوماتیک به لیست برخورد های احتمالی اضافه شد چرا که تعداد کم رصدهایی که از این جرم انجام شده است یک خطر برخورد احتمالی با زمین را نشان می دهد ولی این رصدها به ستاره شناسان اطلاعات کافی برای مشخص کردن حرکت مداری این سیارک نمی دهد.

لیندلی جانسون، مدیر عامل برنامه اشیا نزدیک به زمین ناسا از مقر ناسا گفت: "سیارک 2007 VK184 یک مورد مطالعاتی دیگر برای شناخت نحوه کارکرد منظومه خورشیدی است. ما آنها را پیدا می کنیم و دنبالشان می کنیم تا جایی که می توانیم از مواردی که یافته ایم، می آموزیم (مثلا خطر برخوردش با زمین یا اگر می تواند یک مقصد احتمالی برای ماموریت های ما باشد) و حرکت آنها را در مناطق داخلی منظومه خورشیدی پیش بینی و مشاهده می کنیم تا جایی که متوجه شویم برایمان خطری ندارند و حائز اهمیت نیستند."    

بخش علمی مرکز علوم و ستاره شناسی تهران