مطالب علمی

قمرهای گالیله ای

قمرهای گالیله ای برای دانشمندانی که می کوشند تا رمز منشا و تاریخچۀ منظومه شمسی را بگشایند، بسیار مورد توجه است. عجیب ترین واقعیت درباره اقمار گالیله ای این است که هیچ یک از انها به هم شبیه نیستند. چهار قمر مهم مشتری شامل آیو،اروپا،کالیستو و گانیمد می باشد

                                            آیو                                                

نزدیکترین این قمرها به سیاره مشتری،قمر آیو است. سطح آیو احتمالاً از سطح همه قمرها و سیارات منظومه شمسی جوانتر است.

اگر مدار آیو به دور مشتری یک دایره کامل بود، و اگر همیشه دقیقا یک طرف خود آیو به سمت مشتری بود، کشنده های متغیر تقریبا وجود نمی داشت، اما چنین نیست. اثر گرانشی اروپا و گانیمد در مدار یو خروج از مرکز ایجاد می کند و سبب می شود که وجود آیو به سمت مشتری اندکی تغییر کند.در نتیجه ، آیو به طور متناوب دستخوش کشیدگی و جمع شدگی می شود و اصطکاک درونی در آن به وجود می آید. این اصطکاک سبب گرما می شود.

علاوه بر تغییرات سطحی که این مکانیسم  گرمایی تولید می کند، آتشفشانهای در حال فوران هستند که موادی را از درون آیو بیرون می ریزند.

ویجر 1 با یک بار عبور از کنار آیو وجود هشت آتشفشان را که به طور همزمان در حال فوران بودند، ثبت کرد.ارتفاع شراره های این آتشفشانها متجاوز از 100 km است و در هر ثانیه تقریبا 1000تن ماده مذاب بیرون می ریزد.

آیو چگالترین قمر از چهار قمر گالیله ای است.( )

 

                                            اروپا                                                 

اروپا دومین قمر از چهار قمر بزرگ گالیله ای نیز احتمالا ترکیب سنگی با چگالی   دار د. تفاوت اروپا با آیو در این است که به نظر میرسد با لایه ای از یخ، احتمالاً به عمق  100 کیلومتر پوشیده شده است. دهانه های بسیار معدودی بر سطح اروپا یافت شده است. با همه ی اینها،گمان ما این است که سطح این قمر در اوایل تشکیلش ضربات فراوانی از خرده پاره های که سبب بزرگتر شدن جرم سیاره می شود، دریافت کرده است. در این صورت ممکن است سطح آن بر اثر گرمای حاصل از واپاشی عناصر رادیو اکتیو گرم شده و دهانه های اولیه را حفظ کرده باشد، یا ممکن است لایه یخی که سطح آن را پوشانده امروزه چنین آثاری را مخفی می کند.

ضریب بازتاب  سطح اروپا تقریبا 70 درصد است که از لحاظ توانایی بازتابش نور خورشید نزدیک به سیاره زهره است.

با آنکه امروزه دانش و اطلاعات ما در مورد اعضای کوچک و بزرگ منظومه شمسی به حدی است که میتوان گذشته شکل گیری آنها را مطالعه نمود، اما گهگاهی در هر یک از این دنیا ها اتفاقاتی رخ میدهد که همه بررسیها و باور دانشمندان را با مشکل روبرو می سازد. 

البته عامل اظهار نظر های تازه در مورد این گونه دنیا های مرموز تغییرات کیمیاوی دراز مدتی است که بشر زمان کافی برای بررسی نتایج خیلی از این پدیده ها ندارد. 
یکی از این دنیا های مرموز اروپا ، قمر مشتری یا غول منظومه شمسی ماست که برخلاف دمای بسیار سرد بررسی تغییرات کیمیاوی در سطح آن میتواند درون بینی تازه در مورد چگونی واکنش های کیمیاوی در سطح پوسته یخی آن را برای دانشمندان فراهم نماید.  پژوهشگران دریافتند که آب و دی اکسید سولفور حتی در دمای صد ها درجه زیر صفر با هم به سرعت تعامل میکنند. به علت اینکه این تعامل بدون کمک تشعشعات یا پرتو افکنی صورت میگیرد میتواند در سراسر لحاف یا پوشش ضخیم یخی اروپا اتفاق بی افتد. اگر چنین تعاملی به راستی در سطح اروپا صورت میگیرد در آنصورت دیدگاه دانشمندان در مورد فعالیت های کیمیاوی زمین ساختی اروپا و دیگر اقمار را هم تغییر میدهد. 

دمای سطح اروپا بین 86 تا 130 کلوین (منفی 300 تا 225 درجه فارنهایت) است و در چنین دمای به شدت سرد اکثر واکنش های کیمیاوی به تزریق انرژی از طریق تشعشعات و یا نور نیازمند می باشند. در اروپا این انرژی از طریق ذرات موجود در کمربند تشعشعات مشتری تأمین میشود. از سوی دیگر چون اکثر این ذرات فقط تا چند اینچ زیر سطح اروپا نفوذ میکند، بنابراین واکنش های کیمیاوی هم در همین محدوده متوقف می شود .
به گفته ریجی هیدسون از آزمایشگاه شیمی اخترشناسی ناسا " وقتی مردم در مورد واکنش ها در سطح اروپا صحبت میکنند، معمولاً در مورد واکنش های کیمیاوی صحبت میکنند که توسط تشعشعات رخ میدهد. اما وقتی زیر سطح اروپا بروید می بینید که سرد و جامد است و معمولأ انتظار ندارید که در چنین شرایطی اتفاقات با چنین سرعتی رخ دهند."   
یکاتن از همکاران آقای هدسون بنام لوفلر میگوید: " اما با علم کیمیا (شیمی) که ما توضیح میدهیم شما میتوانید یخی داشته باشید که ضخامت آن بین 10 تا 100 متر باشد و اگر در ترکیب آن دی اکسید سولفور وجود داشته باشد در آنصورت حتمأ یک واکنش صورت میگیرد. 

بررسی قمر اروپا از طریق طیف نمایی نشان داد که در یخ آن سولفور - گوگرد وجود دارد و اخترشناسان هم باور دارند که سولفور از طریق فوران مواد در سطح آیو قمر دیگر مشتری به فضا پرتاب میشود. سپس این سولفور  یونیزه شده و به قمر اروپا انتقال می یابد که در نتیجه در یخ سطح آن جاسازی میشود. در ابتدا اخترشناسان فکر نمی کردند که میان یخ آب و سولفور بتواند واکنش کیمیاوی صورت بگیرد. 
لوفلر و هدسون هر دو بخار آب و گاز دی اکسید سولفور را در آئینه های مربع شکل داخل یک اتاقک خلاء پخش نمودند. چون دمای آئینه ها حدود 50 تا 100 درجه کلوین ( حدود منفی 370 درجه تا 280 درجه فارنهایت) نگهداشته شده بود، گاز ها با سرعت بصورت یخ متراکم شدند. وقتی واکنش آغاز شد، اخترشناسان طیف نمایی فروسرخ را بکار بردند تا کاهش غلظت یا تراکم آب و دی اکسید سولفور و همچنین افزایش تراکم یا غلظت یون های مثبت و منفی تولید شده را ببینند.   
حتی در چنین شرایط بسیار سرد مولوکول ها در ساختا ر یخی خود به سرعت واکنش نشان دادند.

  

لوفلر میگوید: در دمای 130 کلوین (حدود منفی 225 درجه فارنهایت) که نشان دهنده انتهای گرمی دما در قمر اروپاست این واکنش بصورت ناگهانی یا آنی صورت میگیرد. در دمای 100 درجه کلوین شما میتواند بعد از نیم روز الی یکروز کامل واکنش ها را به حد اشباع برسانید. اگر این مدت زمان به نظر شما سریع نیست، پس به خاطر داشته باشید که در میزان چند میلیارد ساله زمین ساختی یک روز سریعتر از چشم به هم زدن است." 
بخاطر بررسی واکنش ها، اخترشناسان دی اکسید کربن  یخ زده یا یخ خشک را اضافه نمودند که معمولأ در اجرام یخی بشمول اروپا یافت میشود.
لوفلر میگوید: " اگر دی اکسید کربن  یخ زده مانع واکنش ها شده باشند، در آنصورت ما به تغییرات در این قمر چندان علاقمند نخواهیم بود. زیرا در آنصورت واکنش ها به کیمیا یا فعالیت های شیمیایی در سطح اروپا ارتباط نداشته باشد، بلکه یک کنجکاوی آزمایشگاهی خواهد بود. اما دیدیم که واکنش های کیمیاوی ادامه داشت. پس این بدین معنی است که این اتفاقات در سطح اروپا و قمر های دیگر مشتری مانند گانیمد و کالیستو و هر جایی دیگر که در آنجا آب و دی اکسید سولفور وجود داشته باشد نیز رخ میدهد .
واکنش های کیمیای یک چهارم تا یک سوم دی اکسید سولفور را به محصولات مختلف تغییر داد. به عقیده اخترشناسان این اتفاق محصولی بود که از چنین واکنش کیمیاوی انتظار آن را نداشتیم." 

مهمتر از همه یون های مثبت و منفی تولید شده نیز با دیگر مولکول ها تعامل نمودند. این مسئله میتواند به واکنش های عجیب و غریب کیمیاوی منجر شود، بخصوص بخاطر اینکه بی سولفیت) (khso4) یک نوع آیون سولفور) و دیگر محصولات این واکنش همه به حدی ثابت و پایدار بودند که میتوانستند به مدت کافی دوام بیاورند.
یافته های تازه اخترشناسان در سطح اروپا بدون شک باعث میشود تا این قمر یخی بیشتر مورد بررسی و کاوش قرار گیرد تا دیده شود که آیا میتوان شواهدی از هر گونه محصولات وابسته به واکنش را در سطح یا زیر سطح آن یافت یا خیر.

کاوشگر اقمار یخی مشتری (JUICE)

این ماموریت در سال ۲۰۲۲ و از پایگاه فضایی گویان فرانسه، در Kourou، بر روی یک Ariane 5 آغاز خواهد شد و با رسیدن به مشتری در سال ۲۰۳۰، دست کم به مدت سه سال به رصد و مشاهدات دقیق خواهد پرداخت.

اقمار متمایز گالیله ای مشتری، آیوی آتشفشانی- اروپای یخی، گانمید و کالیستوی یخی- سنگی، در واقع این منظومه ی ژوپیتری را، مشابه یک منظومه ی شمسی کوچک ساخته اند.

این ماموریت پتانسیل زیستگاهها برای حیات در اقمار اروپا، گانمید و کالیستو را که به نظر می رسد میزبان اقیانوس های داخلی هستند، بررسی خواهد نمود و دو دیدگاه اصلی چشم انداز کیهانی را مورد توجه قرار خواهد داد: شرایط تشکیل سیاره و ظهور (پیدایش) زندگی چیست و منظومه شمسی چگونه کار می کند؟

گانیمد

به ترتیب اقمار گالیله ای، گانیمد قمر بعدی و بزرگترین آنهاست. چگالی این قمر 9/1  /g  و ترکیب آن نیمی آب (یخ) و نیمی ماده ی سنگی است. در ابتدای امر، گانیمد سیمای ماه زمین را دارد، بعضی از نواحی آن تاریک و نواحی دیگر روشن به نظر می رسد. نواحی دیگر پردهانه اند و گمان می رود بسیار قدیمی باشند، نواحی روشن تر تراکمهای دهانه ای گوناگونی نشان می دهد و با یک سیستم خاکی شیار دار شده مشخص می شود که به هیچ چیزی که در ماه خودمان دیده می شود شباهتی ندارد. این سیستم خاکی شیاردار شده را می توان به صورت سیستمی از پشته ها و دره های موازی توصیف کرد. سیستمی از شیارها ممکن است با هر زاویه ای از سیستم دیگر بگذرد. این شیارها جلوه آثار جوانی به این قمر می دهد. دهانه هایی که با پرتوهای نور روشن می شوند نیز از عوارض جوانتر به حساب می آیند.

سال قبل دانشمندان انستیتو علوم تلسکوپ فضایی هابل با طیف نگاری از گانیمد بزرگترین قمر مشتری، شواهدی بر وجود اُزُن (مولکول سه اتمی اکسیژن) در یخهای سطحی این قمر یافتند. تحقیقات بیشتر در این باره اطلاعات جدیدی را در اختیار سیاره شناسان قرار داده است. مقدار اُزُن گانیمد در حدود 1 تا 10 درصد اُزُنی است که نوترینوهای کیهانی هرساله در شکاف ازن بالای قاره قطب جنوب از بین می برند. احتمالاً ازن موجود در گانیمد بر اثر برخورد ذرات باردار پرانرژی به یخهای سطح آن به وجود آمده است.

این ذرات در میدان مغناطیسی قوی مشتری گرفتار شده اند. دَوران سریع مشتری به دور خود سرعت زیادی به این ذرات می دهد. وقتی که رگبار این ذرات به یخهای سطح مشتری برخورد می کند، باعث تجزیه مولکول آب و تولید ازن می شود. هرچند که هنوز هیچ اثری از جو در اطراف گانیمد یافت نشده است اما دانشمندان معتقدند که چنین واکنشهایی مؤید وجود یک لایه نازک از اکسیژن در اطراف گانیمد است. به این ترتیب گانیمد بعد از قمر اروپا، دومین قمر مشتری است که آثاری از وجود جوّ اکسیژنی در اطراف آن مشاهده شده است.

کالیستو

کالیستو، آخرین قمر گالیله ای و چگالی آن کمتر از چهار قمر دیگر است. بنابراین ممکن است آب (یخ) موجود در آن اندکی بیشتر از گانیمد باشد. در تمام سطوح کالیستو دهانه وجود دارد. در واقع بمباران اولیه آن در سطحش منجمد شده است .

کالیستوچهارمین و بیرونی ترین و تیره ترین قمر از اقمار گالیله ای مشتری با قطر ۴۸۲۰ کیلومتر و قدر ۶/۵ است. فاصله متوسط آن از مرکز مشتری ۱۸۸۳۰۰۰ کیلومتر ومدت زمان گردش نجومی آن ۶۸۹/۱۶ روز است.

ضریب بازتاب سطحی آن  0.2 می باشد و از حفره های بسیاری تشکیل شده وبرخلا ف بقیه اقمار گالیله ای هیچ نشانی از فعالیت های ساختمانی سطحی جدید یا قدیمی در آن بچشم نمیخورد.چگالی آن 1.9 گرم در سانتی متر مکعب است واین چگالی نشان می دهد که به نسبت 40 به 60 از صخره ویخ تشکیل شده است.مطالعات انجام گرفته توسط مدارنورد گالیله نشان میدهد که تودۀ صخرها بطور متمرکز در هسته قرار ندارد.ظاهرا"بدلیل عبور قمراز میان میدان مغناطیسی مشتری یک میدان مغناطیسی درست زیر نواحی پوسته ای آن ایجاد شده است.دلیل بوجود آمدن حفره های سطح آن با حفره های سطح ماه متفاوت است واین نشان می دهد که گونه ای دیگر از اجرام سماوی سطح آن را بمباران کرده اند.چندین دشت برخوردی (basin) که دارای گسلهای  مستقیم و شعاعی می باشند در سطح آن وجود دارد که بزرگترین آنها با طول 4000 کیلومتر Valhallaنامیده می شود.چندرشته حفره های برخوردی زنجیره ای نیز وجود دارد که احتمالا"از برخورد تکه های دنباله دار هایی که توسط مشتری تکه تکه شده اند(مانند دنباله دار شومیکر-لوی) بوجود آمده اند.

نقشه‌برداری جهانی از نقش‌های دایروی بر روی اقیانوس یخ‌زده قمر اروپا دانشمندان را از گمان‌های پیشین دور نمود. این نقش‌ها کمان‌هایی به عرض ۴۰ کیلومتر هستند که تا صدها کیلومتر گسترده شده‌اند. این نقش‌ها معمای جدید قمر پیچیده شده در لفافه یخ هستند.

یکی از این برآمدگی‌ها توسط نگاه اجمالی ویجر در مدت عبور خود از کنار سامانه سیاره مشتری در سال ۱۹۷۹ ثبت شده بود. هنگامیکه سفینه فضایی گالیله در سال ۱۹۹۶ به قمر اروپا رسید، تصاویر جدیدی را از چندین برآمدگی عجیب برای ما ارسال نمود. فضاپیمای افق‌های نو نیز در تهیه و تکمیل نقشه سطح این قمر، با گذر از کنار سیاره در سال ۲۰۰۷، به دانشمندان کمک شایانی نمود.

در نتایجی که در پانزدهم ماه می‌در مجله طبیعت (نیچر) منتشر شد، تیمی از دانشمندان به سرپرستی دکتر پائول اسچنک از انستیتو ماه و سیاره‌شناسی هوستون تگزاس ، با مشارکت دکتر ایسامو ماتسویاما از موسسه کارنگی واشنگتن و دکتر فرانسیس نیمو از دانشگاه کالیفرنیا، کشف نمودند که این نقش‌ها در نزدیکی دو الگوی دایروی با عرض چند صد کیلومتر شکل گرفته‌اند.این دایره‌ها کاملاً در جهت دیگر قمر اروپا قرار گرفته‌اند امّا به طرز عجیبی از استوای اروپا و محور اروپا-مشتری جابجا و باعث ایجاد الگوی غیرمعمولی در منظومه شمسی شده‌اند. جستجو برای کشف منشأ این الگو و نقش‌ها ساده نیست. گردش ناهمگام پوسته یخی به همراه جزر و مد شدید (با تغییراتی به بلندی ۳۰ متر در هر دوره) از عوامل قابل استناد برای بیشتر پدیده‌های مشاهده شده بر روی این قمر بوده‌اند امّا پدیدهٔ اخیر با این دلایل قابل توجیه نیست. عامل سومی به نام قطب سرگردان به تازگی ارائه گشته‌است که سعی در توضیح این پدیده داشته ولی تا کنون نتوانسته پیش‌ بینی قابل قبولی را ارائه دهد.

در مکانیزم قطب سرگردان، پیشنهاد می‌گردد که پوسته یخی خارجی اروپا می‌تواند در زمانی‌که هسته یخی غول‌پیکر به گردش عادی خود ادامه می‌دهد، به آهستگی تغییر زاویه تمایل دهد. دمای کم قطب می‌تواند باعث ضخیم شدن پوسته یخی و حرکت انحراف قطبی شود.هنگامیکه گروه محققان میدان تنش‌های قطبی مشابه با مدل پیشنهادی و مشاهدات پیدا نمودند، از تطابق سایر الگوهای خطی دیگر سطح قمر نیز متعجب شدند.

اسچنک بیان نمود: «الگوهای شکستی اروپا بیش از نقشه پیشنهادی ارائه شده متقارن بوده و این موضوع ما را به فکر واداشته‌است. هنگامیکه سناریوی قطب سرگردان، تطبیق قابل توجهی را نسبت به سایر مدل‌ها از خود نشان داد، ناگهان الگو و رفتار سایر عوارض و پستی‌بلندی‌های این قمر نیز در الگویی متقارن و جهانی خود را نمایان ساخت و بر نقشه پیشنهادی تطبیق یافتند.»

این یافته‌ها در مجله طبیعت (نِیچِر) منتشر شده که اولین مدرک برای مدل‌سازی و درک تحولات در ایجاد پدیده قطب سرگردان اروپا است. امّا توضیح الگوهای مشاهده شده در عوارض سطحی اروپا، که خود نیازمند وجود تغییراتی بزرگ در تمایل مداری این قمر است، شرط جدا بودن پوسته بیرونی و هسته یخی توسط یک لایه مایع را نیز در دل خود دارد.

نتایج حاصل از تحقیقات زمین‌شناختی گالیلو از قمر اروپا به ما نشان می‌دهد که به احتمال بسیار قوی، این قمر دارای اقیانوس آب است. این مدرک جدید مشکل جدا بودن پوسته از هسته یخی را تا حد زیادی حل نمود.

اروپا تنها کره با قطب سرگردان در منظومه خورشیدی نیست. سیاره مریخ نیز حداقل از زمان شکل‌گیری آتشفشان تارسیس تا کنون تغییر زاویه تمایل مداری داده‌است. لایه خارجی سیاره زمین نیز در حال انجام چنین رفتاری است که ما اثرات آن را در غالب تغییر صفحات قاره‌ای می‌شناسیم. همچنین به احتمال زیاد، اِنسلادوس و می‌راندا نیز از چنین رفتاری برخوردار هستند. در نتیجه می‌توان چنین اظهار نمود که سیارات بیش از آنکه پیش‌تر ذکر می‌شد ناپایدارند.

فراز و نشیب‌هایی به اندازه ۵۰۰ متر در اروپا مشاهده شده‌است. دره‌های عمیق تا زمانیکه پوسته یخی به اندازه کافی ضخیم و محکم نشده باشد ناپایدار خواهند بود. مدل‌های حرارتی و مطالعات صورت گرفته تخمین می‌زنند که ضخامت لایه یخ بین ۱۰ تا ۲۰ کیلومتر باشد، هر چند که تعیین ضخامت و عمق واقعی این اقیانوس از وظایف آتی مدارگرد اروپا می‌باشد.

دایره‌های متحدالمرکز سناریوی قطب سرگردان به تفنگ دودی مشهورند و مدل قطب سرگردان به خوبی توانایی تشریح آنها را دارد. آزمایش‌ها برای تحقیق بر روی این نظریه آغاز شده‌آند ولی تنها یک مأموریت برای نقشه‌برداری دقیق از اروپا می‌تواند به ما در شناخت هر چه بیشتر این اقیانوس و تحولات آن یاری رساند.

دایره‌های متحدالمرکز حداقل نشان داده‌اند که قطب سرگردان یک پدیده قابل توجه بود که منجر به تغییر شکل سطح اروپا شده‌است. بنا بر گفته اِسچنک: «قطب سرگردان نحوه نگرش ما به تاریخچه تحولات عوارض قمر اروپا را تغییر خواهد داد.»

فضا پیمای New Horizons بوسیله ی ابزار تصویر برداری خود موسوم به LORRI موفق شد این دو تصویر را از قمر کالیستو یکی از 4 قمر گالیله ای مشتری تهیه کند . این تصاویر در فوریه گذشته تهیه شده ، هنگامی که فضا پیما در حال گذر از کنار سیاره مشتری بوده است .

نزدیک ترین فاصله ی فضاپیما تا سیاره مشتری در هنگام گذر به 2/3 میلیون کیلومتر رسید در حالی که

شعاع مدار کالیستو (فاصله ی قمر تا سیاره) 9/1 میلیون کیلومتر است و فضاپیما هرگز به مدار کالیستو نرسیده است .اما در همان زمان کالیستو در سمت مخالف مشتری قرار داشته و فضاپیما موفق شده دو تصویر زیر را از فاصله های 4.7 میلیون کیلومتری و 4.2 میلیون کیلومتری کالیستو تهیه کند .

و کالیستو؛ دو قمر مشتری را میتوان برادران دوگانه پنداشت. زیرا دارای ترکیب و اندازه یکسان اند...
تصویر درون دو قمر بیرونی مشتری یعنی گانیمد و کالیستو نشان میدهد که هر دو در اثر بمباران سیارک و دنباله دار ها ذوب شده اند. 
گانیمد و کالیستو؛ دو قمر مشتری را میتوان برادران دوگانه پنداشت. زیرا دارای ترکیب و اندازه یکسان اند، اما به ظاهر بسیار متفاوت اند. اطلاعات بدست آمده از سفینه های فضایی گالیله و ویجر نشان داد که ساختار درونی هر دو قمر بسیار با هم شبیه اند. دانشمندان به مدت 30 سال از این تفاوت چشم پوشی نموده بودند، ولی یک مطالعه جدید توضیحات تازه ی را ارایه داده است. در جریان بمباران سنگین کالیستو، تا حدی از صدمه و زیان نجات یافته، در حالیکه گانیمد به حدی خورد و خمیر شده بود که ذوب شده بود. 
به گفته دکتر آمی بار از انستیتو تحقیقاتی جنوب-غرب ، برخورد های آن زمان سراسر و حتی اعماق گانیمد را به حدی ذوب نمود که گرمای آن تا مدتها باقی مانده بود. تمام سنگ های گانیمد غرق شده و به سوی مرکز آن فرو رفته. اما کالیستو با برخورد کمتری روبرو شده و با سرعت کمتر، از ذوب شدن کامل نجات یافته‌ بود".
آقای بار و دکتر روبین کانوپ مدلی را ایجاد نمودند که نشان میدهد چگونه در 3.8 میلیارد سال قبلی یعنی در زمان آخرین بمباران سنگین گرانش (جاذبه) قوی مشتری بر برخورد ها با گانیمد و کالیستو تأثیر داشته است. هر برخورد با گانیمد یا کالیستو سطح یخی و سنگی آن را با هم در می آمیخت و حوض (استخری) از آب مایع را ایجاد می کرد و باعث می شد تا سنگ ها به قسمت مرکز یا به سوی هسته این اقمار غرق شوند. 
اما گانیمد به مشتری نزدیک تر بوده و بنابرین دو برابر بیشتر از کالیستو با برخورد های یخی مواجه شده است. در ضمن برخورد های تأثیر گذار بر گانیمد سرعت بیشتری داشتند. شبیه سازی توسط این دو دانشمند نشان داد،  شکل گیری هسته که در زمان آخرین بمباران سنگین شکل گرفت نسبت به کالیستو در گانیمد با پویایی کافی خود را دوباره احیا میکرد.

ساختار چگالی یا غلظت درونی ایجاد شده در اثر آخرین بمباران سنگین بر گانیمد در بالا و گالیستو در پائین گانیمد و کالیستو مانند زمین و زهره با هم دوگانه (دوقلو) اند و درک چگونگی تولد و رشد این دو قمر که بسیار دشوار است برای علاقمندان دانش سیاره ی بسیار جالب میباشد. مطالعات ما نشان میدهد که گانیمد و کالیستو رد پای تکامل اولیه منظومۀ شمسی را که بسیار هیجان انگیز است در خود حفظ     نموده‌اند. دوگانگی یا دورستگی گانیمد-کالیستو یک مشکل کلاسیک در سیاره شناسی است. این زمینه علمی سعی دارد توضیح دهد که چرا اجرام منظومه شمسی که خصوصیات عمده مشابه با هم دارند این قدر از هم متفاوت دیده میشوند. مطالعه بار و کانوپ تکامل اقمار مشتری را به مهاجرت مداری سیارات بیرونی منظومه شمسی و گذشته بمباران قمر زمین (ماه) ارتباط داده است.

 


  • قمرهای گالیله ای
  • قمرهای گالیله ای
  • قمرهای گالیله ای
  • قمرهای گالیله ای
  • قمرهای گالیله ای
  • قمرهای گالیله ای
  • قمرهای گالیله ای
  • قمرهای گالیله ای
  • قمرهای گالیله ای


 

نظرات کاربران

تنها کاربران ثبت نام کرده مجاز به ارسال نظر می باشند.
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.